İNŞAATIN SÜRDÜĞÜ SOKAK

Günlerdir kaçacak delik arıyor gibiyim. Anlatamamanın korkusu derin bir sessizlik sebebi. Bir tür yalnızlık bu. Yalnızlık ağır geliyor. Yalnızlığın sesi sağır edecek kadar etkiliyor beni, inşaatın sürdüğü sokak misali. Ağırlaşıyorum. Nerede bir karartı var, oraya sürükleniyorum. Karanlık geceler, kimsesiz evler, koyu renk makyajlar.. İnsanlara dair bildiğim her ne varsa teker teker unutuyorum. Yaşamak istediğim evren bu değil. Beni koyu renklere iten her ne varsa birer birer nefret ediyorum. Maviyi sevmek istiyorum; gökyüzü, deniz mavisi.. Kırmızıyı sevmek istiyorum; aslında kırmızı olduğuna inandığım güneşi.. Sahi güneşten nasıl korkar bir insan? Yeni bir dünya istiyorum, bilmiyorum belki de adı dünya bile olmamalı. Yeni bir son, yeni bir başlangıç istiyorum.