ETNİK AĞIT

Göğüs kafesime parmaklıklar dizen bu yutkunmaları durduramıyorum artık. Şikayetim sabahın ilk ışıklarını karşılamaya değil, yenilenen yinelenen bu yutkunmalar beni esir alıyor. Alıştığım kalp sıcaklığı yok, kalbimin en güzel şarkıları yerini etnik ağıtlara bıraktı. Yıllar geçti, solumda taşıdığım tasviri olmayan boşluğa tahammülüm kalmadı. Böylesine tahammülsüzleşmişken beni yalnız bırakmayan tek şeyin bu boşluk olması da sarsıcı bir ironiden ibaret. Üstünden asır geçmiş ve artık nadiren okunan bir kitap gibiyim. Kimse dilimi bilmiyor, beni anlayabilmek için tercüme edilişlerden yoruldum. Farklı dillere evrilip kaybolmaktan yoruldum. Yola başladığım dilde diğer kitapların arkasında tozlanmak fikri her an beynime, benliğime nüfuz ediyor. Ne istediğimi, nerede olmak istediğimi umursamadan koltuk altında taşınmak göğüs kafesimdeki parmaklıkların ardında yaşayan boşluktan farksız. Milyonlarca insan beni yeniden yazdı, İncil kadar çaresiz hissediyorum. Kalbim ısınsın istiyorum, dünyanın seslerine aşina olmak bana göre değil. Sayfalarımın kendi sesi ve kendine has kokusu var. Anlaşılmak üzere yazılmadım fakat cildim parlak kağıtla kaplı olmadığından olsa gerek kimse de anlama çabasına girmedi. Kitap ciltlerinin kaplanması da bundan. Oldum olası kaplanmaktan nefret ettim. Korumak için kaplanan ciltler asla dokunulmamış ve nefessiz kalmış olmaktan kaçamıyor. Cildimi kaplamayacak, sayfalarıma parlayan gözlerle bakacak, sayfalarımdan yayılan kokuyu yeniden keşfedecek bir başka kitap olmalı. Eski bir sahafta yalnızlığıyla konuşan bir kitap. Merve YILDIRIM