TURUNCULU SİYAHLI YAPRAK DURAĞI

Bir şehri, bir kasabayı, bir sahil kenarını bilmeden yola çıkmak istemenin baskın gelişine şahit oluyordu ruhu. Öylece yola çıkmak istiyordu. Derin düşününce insan, bu yolun kilometre cinsinden değil, ruhsal göç olduğunu çabucak anlıyordu tabi. Eksilmiştik ve belki de yok olmak üzerelik vardı. Düzene inat bir ruh, renkleri -çok canlı renkleri- arayan bir siyahtı. Bildirildiği gibi değil de bildiği gibi yaşamak arzusuyla dolu öylece yol düşlüyordu. “Bir gün!” diyordu, “Bir gün ceketimi alıp çıkacağım.” Bir motor hayali vardı bir de hiç bilmek istemediği uzunca bir rotası. Yanına almak istediği tek somut şeyin ceket olması da dar kalıplardan ötürüydü. Benliğini alacaktı yanına, asiliğini ve kimseye zarar vermeden belki kendini çiçek açtıracağı belki de zehirleyeceği bir yolu. Belli ki rotasında hiç durak yoktu, durmak düşüncesi uğramamıştı bile ona. Uzun uzun dalıp sakalıyla oynuyordu, bildiği-istediği şey yola çıkmaktı. Ne gariptir oysa ben çıksam yola her durduğum yere bir durak adı verirdim. İlk durağım “mavi uçurtma durağı” olurdu mesela, ikinci durağım “kırmızı kaydırak durağı”, az ileri de “turuncu defter durağı”. Belki bilse bu fikrimi, sahi bilse ister miydi o da ona sunulan bir turunculu siyahlı yaprağın durağını? Düşünceli insan, muhakkak durup düşünür diye geçirdim o an aklımdan. Düşünmek için bir durağa ihtiyaç olmalı. Güzel olan şeylere ilgiliydi, güzel bir şarkı, güzel bir fotoğraf bu nedenle güzel bulduğu ilk manzarada sigara içer diye düşündüm sonra uzunca bakar ve aklından “Sokakların, evlerin, manzaraların önünden geçiyor, onlara bakıyor fakat hiç dokunmuyor, hissetmiyoruz.” sözünü geçirirdi. Elbette bu söz de kendisine aitti ancak ona ait olabilecek türden hissiyat içeren bir cümleydi. İnanıyordum, bir sabah uyanacak ve o sabahın yola çıkmanın günü olduğunu biliyor olacaktı. Sonra hiç tereddütsüz belki bir başka şehire, belki de bir başka ülkeye rotasını çevirecekti. Yanında bir ceket, bir paket sigara bir de turunculu siyahlı yaprak durağı.  

Merve YILDIRIM