HOŞÇAKAL ÖZLÜ

Bir yerden sonra insan kavganın en kötü anının sessizlik olduğu kanısına varıyor. Yüksek seslerin, yüzü esir alan öfkenin birer anlatım biçimi olduğunu biliyorum artık ancak her yola aynı gözle bakan, her müzikten aynı tadı alan, okurken zihninde cümleleri canlandırmayan insanlara yüksek sesli, asık suratlı anlatımın boşa olduğu kanaatine varıyorum. Sabaha karşı dışarıda lodos sonrası doğanın midesini boşaltmışlığı ve kirliliğin güzelliği var. Tezer Özlü okuyorum, başlarda anlamamıştım, sorun Özlü’de değil, başta ben aynı gözle okumuşum sayfa sayfa buluşabiliyorum ancak onunla. Cümleleri göğüs kafesime baskı yapıyor. Birinin acısını bir solukta okuma isteği her ne kadar ihanet gibi gelse de bir solukta okuyorum. Sarsılıyorum. Hafif açık pencereden içeri dolan aksi hava bile kendime getiremiyor beni. İki yanımda birbirini rakip gören düşünceler var, benden izinsiz münazara yapıyorlar. Sorguluyorum. Fazla farkında olduğum bir dünyanın ağırlığı ya da çok fazla bildiğini sanan aptalın tekiyim. Aynı anda darbelerle nüfuz ediyorlar beynime. Tezer Özlü’ye sesleniyorum içten içe. “O eski dar sokaklar yok artık.” Cevapsız kalıyorum. Uzunca bir sessizliğe gömülüyorum. Hoşçakal Özlü. Merve Yıldırım