EKSİLE EKSİLE FAZLALAŞTIK

Geçmişe, bugüne, yarınlara.. Her şeye alışıyor insan. Hissettiği en ufak duyguyu dahi heybesine atıyor. Alışma süreci hissettiklerine göre değişiyor haliyle. En çok dizlerin üzerine düşüşünü, belki de yıkılışını unutamıyor. Hayatını inşa etmesinde yardımı dokunacağını sandığı insan, malzemeden çalınca hayal kırıklığı kaçınılmaz oluyor. Sevmek öyle bahsedildiği gibi kolay değil. Sevdiğiniz için arkadaş, dost, anne, baba, kardeş, sevgili oluyorsunuz da bir tek kendiniz olmayı unutuyorsunuz. İşte tam bu noktada bir çırpıda kırılıveriyor insan. Kendiniz olmayı unutuyor, varlığınızı tozlu raflara kaldırıyorsunuz. Tozlu raflar acımıyor, öyle ki günden güne tozdan görünmez oluyorsunuz. Sevdiğinizi unutabiliyorsunuz ya da alışabiliyorsunuz fakat sevilmediğinizi asla unutmuyorsunuz. Hayatınıza her gelen malzemeden çalıyor ve eksilmeye başlıyorsunuz ki bir de bakmışsınız "eksile eksile fazlalaşmışsınız". Bu cümle çok anlam barındırıyor hayatınız için. Eksiliyorsunuz ve her kopan parçada hayat size yeni bir şey öğretiyor. Eksik parçalarınızı toplamaya çalışırken kavgaya tutuşuyor, savaş veriyorsunuz ve netice birikegelmiş bir tecrübe yığını. İşte böyle böyle eksildikçe fazlalaşmayı öğreniyorsunuz. Ve bir gün sizi eksiltirken fazlalaştıran şeylere minnet etmeniz gerektiğini fark ediyorsunuz. Hata yapmaktan, düşmekten, kavgalardan ve eksile eksile fazlalaşmaktan korkmak yerine cesurca karşılarıda duruyorsunuz.